Aşk: Duygusal Şizofreni

Yüzyıllardır sorulmuş ancak anlamı tam olarak açıklanamamış duygusal bir oluşumdur AŞK. İnsan doğduktan sonra adını efsanelerden öğrenmiş... İmrenmişiz Havva ile Adem'e, Ferhat ile Şirin’e, Leyla ile Mecnun'a… Hayatımıza katmışız, basit üç harfli ama içi anlam dolu bu kelimeyi... Ne zaman dalgın birini görsek ''Leyla gibi ne dolaşıp duruyorsun'' demişiz, en küçük isyanda Ferhat gibi kendimizi dağlara vurmak istemişiz, sevdiğimize ''aşkımm'' diye sarılmışız... O kadar çok kullanılmış ki bu kelime, o kadar olağan bir şey olmuş ki, ''Aşkımm'' diye sarıldığımız sevgilimizden ayrıldıktan sonra başka birini bulmuşuz ve hiç çekinmeden ona da ''Aşkımm'' diye sarılmışız. Ne de olsa üç harften oluşan basit bir kelimeymiş hayatımızda. Bence bu kadar basit değil bu üç harften oluşan anlamlı kelime. Kendimce açıklayayım dedim. Diyebilirsiniz ''Madem aşk bunca yıldır anlaşılamamış eeeyy Pirket, sen mi anlatacaksın bize?'' Ben size saygı duyarım, siz de benim naçizane yorumuma saygı duyun. Dinleyin bakın ne diyor Pirket;

Kutup ayılarının kürkü çok değerlidir bilirsiniz. Ancak en değerli kürk, üstünde yara-bere olmayan kürktür. Bir gün sıcak su dolu fıçısının içinde yıkanan, bir yandan da elindeki matarasından viski içen avcı, bunun çözümünü düşünüyormuş. Birden, fıçının içinden etrafa sular sıçratarak fırlamış, ''Bulduum!'' diye bağırmış. Hemen üstünü giyinmiş, eline bu sefer tüfeğini değil baltasını alarak koşmuş av bölgesine. Baltasını, keskin yüzü dış tarafa gelecek şekilde buza gömmüş. Üstüne de önceden hunharca katlettiği bir fokun kanını dökmüş, ne de olsa kutup ayıları kana bayılırlarmış… Avcı, kanı döktükten sonra hemen koşarak kendini saklamış bir buz tepesinin ardına. Bir süre geçtikten sonra, kanın kokusunu alan kutup ayısı etrafını kollamaksızın büyük bir iştahla kanın başına geçmiş ve yalamaya başlamış. Yalamaya başlamasıyla birlikte dilinde bir acı hissetmiş, ama kan o kadar tatlı geliyormuş ki dilindeki acıya aldırmaksızın yalamaya devam etmiş. Yalamış, yalamış, inanılmaz bir tat alıyormuş kandan... Yaladıkça daha fazla zevk alıyormuş kandan, çünkü dilinden akan kan daha taze ve sıcakmış, ama bunun kendi kanı olduğunu anlamıyormuş. Saatler geçmiş, sonunda ayı kan kaybından bitkin düşmüş, yere yığılmış. Kafası yere yatık şekilde dilini uzatıp yalamaya devam etmeye çalışıyormuş ve malum son gelmiş. Ayının dili kanın üstünde, gözü hala kanda ölmüş... Avcı, sevinçle yerinden çıkmış, koşa koşa mutlu şekilde ayının ölü bedeninin yanına gitmiş. Avcı, amacına ulaşmış…

Hikâyeden alınması gereken bölüm, elbette ki ''Kutup ayıları kürkleri nasıl zarar verilmeden avlanır?'' değil. Burada şöyle basit bir benzetme yapabiliriz; aşk öyle tatlıdır ki, insan kokusunu almasıyla birlikte hemen üstüne koşar. Bir kere tadını aldıktan sonra bir daha kurtulamaz. Aynı kan gibidir, içinde boğulur, ömründen ömür yer ama yine de ayrılamaz bu duygudan. Ne açlık duyar, ne uykuya ihtiyaç duyar. Kendince hikâyeler üretir, hikâyeler yazar, sanki aşkı kendi keşfetmiş gibi aşkı tanımlar-her kişi âşık olduğu zaman aşkı anlar- ama hiç kimse anlamaz tam olarak ne dediğini. Artık bu duygudan kurtuluş kendi elinde değildir. Ya hain, pis avcı gelecek, o baltayı yerinden çıkartıp, o baltayı kafasına vura vura öldürecek; ya da gelen içli bir avcı ise, gidip ayıyı o baltadan kurtarıp ayının yaralarını saracak. Ama unutmayın ki, dilindeki derin yarıklar hiçbir zaman geçmeyecek, ölene kadar onunla birlikte olacak.

Şimdi bazıları diyebilirler ''Ya oğlum uçmuşsun sen'' ya da anlayabilirsiniz neyden bahsettiğimi, yarın unutabilirsiniz ne okuduğunuzu. Ya da ''Ben kutup ayısıyım'' da diyebilirsiniz. Bense tüm düşüncelere saygı duyarım.


Okuduğunuz için teşekkürler,
Bunlar naçizane
İçimden gelen,
Sabırsız kelimeler…

***Son***